زویا طاووسیان دومین رمان خود را می‌نویسد

زویا طاووسیان در گفتگو با خبرنگار مهر از تالیف رمان تازه‌ای از خود خبر داد و گفت: این رمان تازه را با نام موقت «لطفا اینجا را امضا کنید»  در دست نگارش دارم که در همان حال و هوای شغل و حرفه من (پزشکی) می‌گذرد.

وی افزود: داستان جدید من درباره جراح زبردستی است که خود نیاز به جراحی پیدا کرده است و به نوعی برای این کار و راضی کردن همکارانش برای انجام این عمل جراحی به مشکلاتی برخورده است و در این میان، پرداختن به چالش‌های میان او وهمکاران و مسائلی که در خانواده وی می گذرد، داستان را به پیش می‌برد.

نویسنده «مورتالیته و جیغ سیاه» با اشاره به این کتاب ادامه داد: من با وجود حرفه پزشکی به نوشتن از سال‌ها قبل به نوعی علاقه داشته‌ام. در دوران دانشگاه نیز نوشتن را همواره دنبال می‌کردم و رفته رفته به مطبوعات دانشگاهی و نیز مطبوعات سراسری راه پیدا کردم، اما کتاب «مورتالیته و جیغ سیاه» به طور ویژه محصول روزنوشت‌های من در دوران تحصیل در دوره کسب تخصص بیماری‌های زنان بود که پس از پایان این دوره و بازنویسی این یادداشت‌ها در نهایت به خلق این کتاب مبدل شد.

طاووسیان افزود: یادداشت‌های من بر خلاف فضایی که در کتاب ازآن بر می‌آید، بسیار نکته وار و در چند سررسید جمع شد و به نوعی سعی کردم برنامه‌ریزی‌های غلطی که در محیط درمانی پیش رویم می‌دیدم و منجر به ایجاد یک سیستم ناصحیح شده بود را در قالب داستان‌ها و یادداشت‌هایم به تصویر بکشم.

وی ادامه داد: تمام شخصیت‌های این کتاب به نوعی حقیقی هستند؛ ولی آنچه در این روزنوشت‌ها وجود دارد، همه آن اتفاقاتی نیست که رخ داده است. من گاهی این یادداشت‌ها را در هفته یک بار می‌نوشتم. این وقایع همگی واقعی است و رخ داده، ولی من به شخص خودم اصراری ندارم که آنها را واقعی معرفی کنم.

نویسنده داستان بلند «ندای درون» افزود: من اصراری ندارم که که در فضا کاری خودم به داستان‌نویسی بپردازم، اما خب انکار نمی‌کنم که محیط زندگی پیرامون من جنبه‌هیا داستانی زیادی دارد و بسیار پرکشش است. از سوی دیگر مخاطب با محیط کاری پیرامون ما چندان آشنا نیست و سختی‌ها و مرارت‌های پیرامون پزشکی را نمی‌دانند و به نظرم این کتاب‌ها توانسته تا اندازه‌ای این موضوع را برای آنها روشن کند.

وی افزود: موارد بسیاری از موضوعات پزشکی بوده که قابلیت طرح شدن در داستان را نتوانستم در آنها بیابم و شاید به همین خاطر بود که نزدیک به 300  صفحه از یادداشت‌هایم را کنار گذاشتم؛ چون حس می‌کردم امکان انتقال آنها به مخاطب وجود ندارد.